آیا رژیم کتوژنیک به اوتیسم کمک می کند

اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال عصبی رشدی مادام العمر است که با رفتارهای کلیشه ای و نقص در ارتباطات و تعامل اجتماعی مشخص می شود. اختلال طیف اوتیسم 3.4 تا 6.7 در هر 1000 کودک را تحت تاثیر قرار می دهد. پسران چهار برابر بیشتر از دختران به اختلال طیف اوتیسم مبتلا می شوند. ویژگی‌های اصلی بیماران مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، نقایص ارتباط اجتماعی و رفتارهای حسی-حرکتی تکراری است. بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM)، بیمارانی که مبتلا به اختلال طیف اوتیسم تشخیص داده می شوند، باید نقایص مداوم در ارتباطات اجتماعی و رفتارهای حسی-حرکتی تکراری و غیرعادی داشته باشند. بیماری های همراه در اختلال طیف اوتیسم شایع هستند و شامل صرع، اختلالات خواب، علائم گوارشی (GI) و آسیب شناسی های روانی مانند اضطراب، افسردگی، اختلال کم توجهی بیش فعالی و ناتوانی ذهنی می شوند. اختلالات خواب در 50 تا 80 درصد کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم رخ می دهد و اختلال خواب با اختلالات رفتاری مرتبط است. صرع نیز یکی از شایع ترین بیماری های همراه در کودکان اختلال طیف اوتیسم است و میانگین شیوع آن به 26 درصد می رسد. افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم که به صرع مبتلا هستند، احتمالاً علائم شدیدتری مرتبط با اوتیسم را نشان می دهند. علائم گوارشی که بین 23 تا 70 درصد در کودکان ASD متغیر است، با شدت اختلال طیف اوتیسم مرتبط است. تقریباً 31 درصد از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دارای نمرات بهره هوشی زیر 70 هستند. هزینه تربیت کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم با توجه به سطح ناتوانی ذهنی 1.4 تا 3.6 میلیون دلار است و بیشترین هزینه ها هزینه های آموزش ویژه و هزینه های آموزشی است. از دست دادن بهره وری والدین وقتی بچه ها بزرگ می شوند، امکانات زندگی حمایتی و از دست دادن بهره وری فردی به بالاترین هزینه تبدیل می شود. بنابراین، اختلال طیف اوتیسم بار زیادی را بر دوش جامعه و خانواده های آسیب دیده وارد می کند. هیچ داروی موثری برای اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد. مداخلات متعددی مانند آموزش ویژه و مداخلات رفتاری، فوایدی را ارائه می‌دهند، اما این مداخلات همه علائم اصلی اختلال طیف اوتیسم را بهبود نمی‌بخشد و تأثیرات کمتری بر بیماری‌های همراه از جمله صرع دارد. بنابراین، درمان های جدید برای گسترش گزینه های مدیریت و بهبود پیش آگهی این بیماران به فوریت مورد نیاز است. سطوح پایین تر دی ساکاریدازها و ناقلان هگزوز در بیماران مبتلا به اختلال طیف اوتیسم با علائم دستگاه گوارش یافت شد که نشان دهنده اختلالات گوارشی کربوهیدرات به عنوان یک مکانیسم فیزیوپاتولوژیک در بیماران مبتلا به اختلال طیف اوتیسم است. بنابراین، یک رژیم کم کربوهیدرات، مانند رژیم کتوژنیک (KD)، احتمالا برای بیماران مبتلا به اختلال طیف اوتیسم مناسب است.

رژیم کتوژنیک یک رژیم غذایی پرچرب، پروتئین مناسب و کم کربوهیدرات است که تأثیر مثبتی بر متابولیسم انرژی دارد. به عنوان مثال، رژیم کتوژنیک سطوح آدنوزین تری فسفات (ATP) و آنزیم های مرتبط با مسیرهای متابولیک میتوکندری را افزایش می دهد و بیوژنز میتوکندری را افزایش می دهد. استیل-CoA تحت تأثیر d-β-هیدروکسی بوتیرات دهیدروژناز، استواستات سوکسینیل-CoA ترانسفراز و استواستیل-CoA-تیولاز به اجسام کتون تبدیل می شود. اجسام کتون، از جمله β-هیدروکسی بوتیرات، استواستات، و استون، به عنوان سوخت در شرایط ناشتا یا گرسنگی عمل می کنند و از سد خونی مغزی (BBB) ​​عبور می کنند تا مغز را تغذیه کنند. این مولکول ها همچنین از انتقال نفوذپذیری میتوکندری جلوگیری می کنند و گونه های فعال اکسیژن (ROS) را تضعیف می کنند. بنابراین اجسام کتون دارای اثرات محافظت کننده عصبی در سیستم عصبی مرکزی (CNS) هستند. رژیم کتوژنیک یک درمان موثر برای صرع است. بیماران مبتلا به صرع مقاوم در سنین 1 تا 18 سال که با رژیم کتوژنیک به مدت 4 ماه تحت درمان قرار گرفتند، 56 درصد کاهش میانگین دفعات تشنج داشتند. رژیم کتوژنیک ممکن است برخی از ویژگی های اصلی اوتیسم و ​​بیماری های همراه اختلال طیف اوتیسم را نیز بهبود بخشد، اما داده های مطالعات بالینی رژیم کتوژنیک به عنوان درمانی برای اختلال طیف اوتیسم بسیار محدود است. مرور حاضر نقش یک رژیم غذایی کتوژنیک را در درمان اختلال طیف اوتیسم مورد بررسی قرار داد و مکانیسم‌های اساسی را مورد بحث قرار داد.