مدیریت داروهای دیابت در فستینگ

تنظیم مدیریت داروهای دیابت در هنگام فستینگ متناوب

داروهای ضد دیابت، از جمله سولفونیل اوره ها، مگلیتینیدها و انسولین، با هیپوگلیسمی مرتبط هستند و دوز آنها باید در روزهای فستینگ متناوب تنظیم شود.

موارد مهم

مواردی که در تنظیم دارو مورد توجه قرار گیرید شامل سطوح قند ناشتا و بعد از غذا در طی 2 تا 4 هفته قبل، کوتاه اثر ( انسولین پراندیال(Prandial Insulin) یا پمپ انسولین (Insulin pump)، ناتگلینید و رپاگلینید)، یا درمان طولانی اثر (انسولین پایه (basal) ، گلیبورید، گلیپیزید، گلیمپراید)، مدت زمان فستینگ ، و اینکه آیا فستینگ مانع از دریافت کالری میشود یا فقط کربوهیدرات.

انواع داروهای مدیریت دیابت و نکات

متفورمین، تیازولیدین دیون (TZD)، مهارکننده های دی پپتیدیل پپتیداز 4 (DPP-4)

متفورمین، تیازولیدین دیون (پیوگلیتازون و روزیگلیتازون) و مهارکننده های DPP-4به ندرت باعث هیپوگلیسمی می شوند و این داروها را می توان طبق معمول ادامه داد. متفورمین و TZDها اثرات مفیدی به جز کنترل گلوکز دارند و بنابراین باید ادامه داشته باشند. از سوی دیگر، مهارکننده‌های DPP-4 فقط برای کنترل گلوکز تجویز می‌شوند، بنابراین در صورت تمایل بیمار یا متخصص، می‌توان آنها را در روزهای فستینگ حذف کرد.

مهارکننده های سدیم-گلوکز کوترانسپورتر 2 (SGLT-2)

مهارکننده های SGLT-2 نیز به ندرت باعث هیپوگلیسمی می شوند. با این حال، آنها همچنین باعث دیورز اسمزی می شوند. به همین دلیل ، اگر تغییراتی در مصرف مایعات معمول بیمار در طول روزهای فستینگ متناوب ایجاد شود، ممکن است برای جلوگیری از کم‌آبی و افت فشار خون ناشی از آن، مصرف این دارو در روزهایی که بیمار در حال فستینگ متناوب است خودداری شود.

سولفونیل اوره ها

گلیبورید، گلیمپراید و گلیپیزید سولفونیل اوره های طولانی اثر هستند و اغلب با هیپوگلیسمی در دوره ای که دریافت کالری کاهش یافته، همراه هستند

برای جلوگیری از عوارض جانبی احتمالی، همیشه باید دوز این داروها درزمان فستینگ کاهش یابد. علاوه بر این، اگر بیمار این داروها را در عصر مصرف کند، دوز مصرف شده در عصر روز قبل فستینگ نیز باید کاهش یابد یا با نظر متخصص مصرف نشود.

مگلیتینیدها

ناتگلینید و رپاگلینید سولفونیل اوره های کوتاه مدت هستند. بروز هیپوگلیسمی ناشی از این داروها کمتر از سولفونیل اوره ها است. از آنجایی که این عوامل دارویی معمولاً برای کنترل هیپوگلیسمی پس از مصرف غذا تجویز می شوند، باید قبل از هر وعده غذایی بدون کربوهیدرات از مصرف آنها خودداری شود.

آنالوگ های گیرنده پپتید-1 شبه گلوکاگون (GLP-1)

آنالوگ های گیرنده GLP-1 هیپرگلیسمی را به روشی وابسته به گلوکز کاهش می دهند و بنابراین به ندرت با هیپوگلیسمی همراه هستند. مطمئناً برای دولاگلوتاید، آلبیگلوتاید، سماگلوتاید و اگزناتید-LA هفته ای یک بار، تنظیم دوز امکان پذیر نیست. با این حال، برای لیراگلوتید روزانه، در حالی که خودداری از دارو در روز فستینگ امکان پذیر است، خطر هیپوگلیسمی بسیار پایین است. از آنجایی که خودداری از دوز روزانه لیراگلوتاید می‌تواند بر گلوکز ناشتا صبح روز بعد تأثیر منفی بگذارد، بنابراین باید علی‌رغم یک رژیم فستینگ متناوب مصرف آن ادامه یابد. در مقابل، مصرف یک بار در روز لیکسیسناتید فقط گلوکز پس از مصرف غذا را کاهش می دهد و بنابراین باید در روز فستینگ از مصرف آن خودداری شود زیرا به نظر می رسد مصرف آن فایده ای ندارد. با این وجود پیشنهاد می‌شود ارزیابی بیمار و نیازهای فردی او توسط متخصصین صورت گیرد.

مهارکننده های آلفا گلوکوزیداز و تسکین دهنده اسیدهای صفراوی

مهارکننده های آلفا گلوکوزیداز آکاربوز و میگلیتول و همچنین کولسولام ، جذب کربوهیدرات ها را مهار می کنند. این داروها قبل از غذا برای اثربخشی مطلوب تجویز می شوند. با توجه به این رویکرد، از مصرف آنها باید قبل از هر وعده غذایی که حذف می شود یا حاوی هیچ کربوهیدراتی نیست، خودداری شود.. اما در مورد کولسولام، اگر به منظور کاهش کلسترول نیز داده می شود، باید در روزهای فستینگ نیز مصرف شود.

آگونیست دوپامین

بروموکریپتین از طریق یک مکانیسم نامشخص عمل می کند اما به نظر می رسد بر خروجی سمپاتیک گلوکز تأثیر می گذارد. خطر هیپوگلیسمی با این ماده دارویی کم است و می توان آن را در طول فستینگ متناوب ادامه داد.

انسولین پایه(Basal Insulin)

درتنظیم انسولین پایه همراه با فستینگ متناوب باید قند خون ناشتا بیمار و همچنین خطر هیپوگلیسمی، از جمله عدم آگاهی از هیپوگلیسمی را در نظر گرفت. علاوه بر این، مدت زمان اثر انسولین پایه باید در ملاحظات هر بیمار لحاظ شود. در بیماری که فستینگ را با قند خون ناشتا که برای آن بیمار کنترل شده در نظر گرفته می شود، شروع می کند، ممکن است بیمار در طول روز فستینگ یا صبح روز بعد بیشتر مستعد ابتلا به هیپوگلیسمی باشد. اگر بیمار از هیپوگلیسمی غافل باشد یا در خطر افزایش عوارض هیپوگلیسمی باشد، باید دوز انسولین پایه را کاهش داد و بیمار را تشویق کرد تا زمانی که الگوی ثابتی بر اساس نوع فستینگ متناوب (فستینگ و انواع آن را ببینید)، نشان داده شود، آزمایش قند خون مکرر انجام دهد. دوز گلارژین 1% (لانتوس یا باساگلار)، دتمیر (لومیر) یا پروتامین هاگدورن خنثی (NPH یا ایزوفان) ابتدا باید در بیمارانی که به خوبی کنترل شده است به نصف کاهش یابد، و در بیمارانی که به خوبی کنترل نشده اند به یک سوم کاهش یابد..

در مقابل، انسولین دگلودک (Tresiba) وانسولین گلارژین 3٪ (Toujeo) نیمه عمر 36-42 ساعت دارند. بنابراین انتظار نمی رود که کاهش دوز در روز فستینگ تأثیری در آن روز داشته باشد، بلکه در روز بعد از آن تأثیر خواهد داشت. بر این اساس، این انسولین‌ها یا اصلاً نباید تنظیم شوند، یا ممکن است نیاز به تنظیم دوز به صورت روزانه در طول مدت فستینگ متناوب داشته باشند تا بتوانند با روزهای فستینگ متناوب به منظور جلوگیری از افت قند خون تنظیم شوند. در اینجا نیز، نظر پزشک معالج بسیار مهم است که باید میزان کنترل بیمار قبل از شروع فستینگ و خطر هیپوگلیسمی را در نظر بگیرد. هنگامی که در مورد میزان کاهش دوز شک دارید، بهتر است در کاهش دوز انسولین احتیاط کنید و سپس با ادامه رژیم فستینگ ، دوز را بر اساس آزمایش‌های مکرر قند خون تنظیم کنید. از آنجایی که مدل های مختلف رژیم فستینگ متناوب ، روزه های مذهبی نیستند که در آنها ممکن است در صورت افت قند خون، بیمار تمایلی به «افطار» نداشته باشد، به بیماری که در هنگام مصرف انسولین، شروع به فستینگ متناوب می کند، باید دستورالعمل های خاصی در مورد زمان (به عنوان مثال قند خون زیر یک عدد خاص) و آنچه در صورت افت گلوکز خون باید بخورد داده شود. بیمارانی که از پمپ انسولین استفاده می کنند باید در ابتدا میزان پایه خود را تا 10% کاهش دهند و با تنظیمات بیشتر بر اساس آزمایش مکرر قند خون(هر دو ساعت) که تا ایجاد یک الگوی پایدار ادامه می یابد.این امر غیرعادی نیست اگر در یک روز با فستینگ کامل در بیمار مبتلا به دیابت نوع 1 نیاز به کاهش میزان پایه تا 90 درصد در پایان روز فستینگ باشد. الگوی اندازه گیری و تنظیم مکرر باید در طول فستینگ رعایت شود تا سلامت بیمار تضمین شود.

انسولین پراندیال(Prandial Insulin)

این انسولین ها (از جمله رگولار، لیسپرو، گلولیزین و آسپارت)، چه به عنوان بخشی از یک الگو به صورت تزریق روزانه چندگانه، چه به صورت یک پمپ انسولین استفاده شوند، اگر قرار است یک وعده غذایی به طور کامل حذف شود، نباید مصرف شوند. اگر بیمار در طول دوره فستینگ قرار است مقداری غذا مصرف کند، کاهش مناسب انسولین بر اساس کربوهیدرات مصرفی باید صورت گیرد.

آمیلینومیمتیک ها

سیملین (pramlintide) با کاهش ترشح گلوکاگون ، هیپوگلیسمی پس از غذا را کاهش می دهد که قبل از غذا با انسولین پراندیال تزریق می شود. به همین دلیل، اگر بیمار انسولین پراندیال خود را نیز تزریق نمی کند، باید از مصرف آن خودداری شود.